gittin ya Zeliha,
resmi bir yazıyla taş duvarlar ardına
kim alır hırkanı, üşütür seni diye
bizde en çok ben korktum
az ilerde kendi yanıma oturmuş sana bakıyordum
ki moralin bozulmasın

hava “gidin ulan”a döndüğünde
boyasına adımı kazıdığım hücreminki misali kapı
açıldı, çıktım, kapandı

yanıma kendimi aldım, seni orda bıraktım

o an, yani daha ayrılmadan
başladı hasret

_dolmuş boştu

sigaramı, filtresi yanana kadar içtim
“neredesin” dedim ciğerlerime
“kendimde miydim!”
“hala bakıyor muydu sana gözlerim!”
bilemedim…

bir yerde olmayınca,
düşünmek fazla geliyor insana
yan tutup filtreyi,
orta parmağımdan fırlattım

_ben binince dolmuş doldu.

| yolda ellerini tuttum… birlikte gezdiğimiz yerleri gezdirdim... üşüdükçe koltuklarımın altına soktum… yemek yedik, çay içtik… dünya var, sen varsın, ellerin var… sırf hatırlayalım diye o pis sokağa bile götürdüm ellerini dün… sızlandılar biraz... kış geliyor üşüyoruz dediler… eldiven alacağım Ulus’tan… siyah, illa siyah… illa… siyah...|

yol boyu kirleri ezberimdeki
o koridor, dardı dar
geçtiğin her satırda
“o” yerine “a” koydum “koridar” dedim
müsait bi' yerdi... indim dolmuştan
indim ki, ellerin yok

| kaç adımda koptuk bilmem… şimdi benim ellerim sende… donuyorum… ısıt… acıtma… zor buralarda yalnızlık… ben dönüyorum. |

geldiğimiz trenle dönüyorum Zeliha,
denesen bir daha
bir daha gülsen, saçlarından rüzgâra
vagon gibi değil,
soğuktur şimdi karyolanın demiri,
üşütmesen ellerimizi
bahar gibi geçse zaman,
saatlerin gün olsa
hepsinde az da olsa
gülüşlü dakikalarla,
“beni görmüş te ondan” desem
gözlerin bahçemmiş mesela,
ya da yüzün yüzümde olsa!..

| olur yanı yok… yanıma kendimi alıp seni orda bıraktım ya!.. hiç olur yanı yok… ordan-burdan dokunuyorum işte bir şeylere… yok oluru… gülümse sen |

saçlarından rüzgâra
bir daha gülümse'sen…


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Ekim 1998, Mebusevler

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >