turfanda bir fırtınada
_ıssızım anne

çakır dikenler sökmüşüm yüreğimden
_ayağımın altında ezilirken
o inceden gülüşler

sıyırmışım üstümdeki yorganı da işte, işte…
_neme gerek artık,
külün örttüğü düşler

/

kim demiş vazgeçmek zor sıcağından,
büyülü, tuhaf... filan
_zor ki nasıl!.. asıl...
vazgeçmek çoluk çocuğundan

/

boş ver, üfle sen bir nefes duman
şöyle biraz edalıca, yan…
_üfle, kansın o dişil fiyakana
bütün dini bütün serseriler, kanarsa!..

üfle yansın kirpiklerim
hatta gözbebeklerim, yanarsa!..
_zaman,
geçkin bir yanardağ ağzında lavdır o an

demem o ki, ben kimseye
kaş altından bakmadım
_bakmadım,
ardına sığınarak göz kapaklarımın

tüy dikmişti uyurken...
ağulu tüy de kenarına,
_suyu çekilmişti zaten dudaklarımın

/

soğuk, çok soğuk aşağılar
için bir ateş ki, her nefes buhar
_bir ten olsa şimdi “ah!”
hiç olmazsa dilini sıcak tutar

/

kaç kez seyretti mahallenin kedileri,
_kaç kez, acuze bir farenin
tiz çığlıklarla deliği terk edişini

kahrettim kendimi ve
ayıpladım ki fena… çok fena
_bu sefer
bakır bir cezveden fark ettim gidişini

/

bir inkâr ki kavurur (gök)yüzünü
insan oracıkta kurur kalır
_kâr etmez yaz yağmurları,
esen bir kül fırtınasıdır

/

yani demem o ki bir daha,
katledilmiş yıllardan yolcu bekleme beni
_dönerim belki bir gün,
külümden öptüğünde... belki

/

turfanda bir fırtınada
_ıssızım anne

oğul hasretli bakışından yığmışım
sol yanıma
_sol yanıma anne…
yokluğunda sol yanıma

yoksa şu diyar-ı kasvette
_kim türkü söyler
benim öksüz çocukluğuma!


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Kasım 2014, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >