Eylül gelince, Raif Eğitmen okulu açar ve Polat Amcayı hane-hane dolaşıp yedi yaşına gelmiş kız çocuklarını okula getirmekle görevlendirirdi. Bekçi Polat Amca da, zurnası ve üniformasıyla göreve çıkar, haneye geldiğinde zurnasının dilini kontrol eder, özenle ağzına yerleştirir, şapkasına mukayyet bir şekilde ucunu havaya kaldırarak kısa ama esaslı bir “Sarı Seylan” üfler, dilini dudaklarında şöyle bir gezdirdikten sonra lafa girerdi.

Kotilali’nin evinin önünde de aynısını yaptı. Şöyle dedi:

Mektepten geldi Polat
Egitmenden talimat
Çocuklar okuyacak
Aldeste’yi önüme kat.

Zurnasını dikkatle yerine koydu. Kemerini düzeltti. Üniformasının sol göğsü üstündeki madalyasını ağzına yaklaştırıp hohladı. Baş parmağıyla parlattı. Kemerine aslılı kamçısını, sağ çizmesine üç kez şaklattı. Başını öne eğdi, bir süre öylece durdu. Sonra kaldırdı, yukarı baktı.


- Hoşgeldin Polat Amca… Buyur, emrin nedir ?

Sert bir asker selamı çaktı Kotilali’ye. Tekrar diliyle dudaklarını ıslattı, şapkasının tereğini düzeltti ve;

- Yeğenim Kotilali, Eğitmenin talimatıdır. Mektep başlamıştır. Aldeste yedi yaşındadır. Şimdi onu önüme katacaksın, mektebe götüreceğim.

- Aldeste evde değil Polat Amca. Danaların peşinde.

- Ben bilmem yeğenim. Kaymakamın Eğitmene, Eğitmenin bana talimatıdır. Yok çaresi, bul getir. Bak elçiyim, zeval etme. Bul getir, beklerim ben.

Gülbeste'den

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >