suskun başlardı sabahlar
ikindiler sürekli yorgun,
gün, hep halsiz düşerdi akşama

ben acının omuzunda uyurken
serseri kediler sarardı
şehrin kızıl kuşaklı gecelerini

can revan olurdu yıldızlar
ay kana batar,
tan, hiç yerinden doğmazdı

suskun başlardı sabahlar.

/
ne sevdalar bilirim ben
dağ başları gibi
uçsuz, duru ve berrak

bir düşü ortasından deler o dağlar
şaşırır, bilemez durduğu yeri
başına erememiş dilber elleri.
/

ben unuttum her şeyi Luna
sen de bırak peşini mavilerimin
artık kendi yaranda uyu.


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Ekim 2023, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >