oğlum, yarı canım, aslanım, koçum...
ne acayip öykü şu yaşamak!..
onursuzluk sınırında arsız bir hırs
ve nefretle savaşırken
canda kalmak, nefes almak!..
biçimsiz, budalaca kibirleri
hoş görerek, sabrederek yaşamak!..

keşke anlatabilseydim
her şeyi sana,
her şeyi bir çırpıda
ama dedim ya,
bir acayip öykü... yaşamak
her günü alev, her günü ateş
ve her günü
"avucunda kor gibi" yaşamak

olmayacak...
benim ışığım solarken sen
aynı arsız hırsın tuzağına düşeceksin
... eskiden kalma

sen de çarpacaksın
yıkıldıkça
yekpare yalandan yeniden yapılan
cam duvarlara...

oğlum; ...çok yaralanma.

... soğuk be oğlum
ve soğuyor giderek ama;
yanacağın, kanacağın sevgiler de olacak
belki de bana
-ömrüm yeterse- anlatacağın

belki o zaman
yeniden bulacağız birbirimizi

o zaman anlayacaksın
nasıl iyi, niye kötü senin baban
o zaman
anlayacaksın ki
(...)

oğlum, asla unutma:
-yorulsa da- bir umuda yürümektir
insanı insan yapan.


Cüneyt Özyer
Oğluma Mektuplar
Ekim 2010, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >