ne zaman pervane olsam
Mevlana'nın eteklerinde,
"üç kanatla uçar insan" diyordum
düş, yetenek ve aşk...
ne zaman düşüp dergahına
Yunus'la yansam,
"üç rüzgârda düşer insan" diyordum
hırs, zan ve yalan...

ekmeğin azı, hayatın çoğunda
kendini bilmek aslolan.
sonra... dağları delmek ferhat
sonra... düşmek çöllere mecnun gibi
sonra yanmak kerem misali
güllerin arası hep karaçalı be tahir!..
ve hep deli akar
düş ortasından geçen dereler.

olmadı, sevmedi bizi bu şehir
benim meskenim halâ dağlar da,
yalnızlık çarpıyor
bahçemdeki kiraz ağacına.

olmadı, endam-ı dilber eliyle
sayfaları yırtık kitaplar atıldı,
yağmurda duvar diplerine... ıslandı.
bırak bilmesinler,
bilmesinler hangi sayfada olduğunu.
hikâyenin burası tam yeri, ıslan…
sen gülsün, ne olur ki ıslansan!
çok yakışır hatta, ıslak-ıslak ağlasan!..

olmadı, sevmedi bizi bu hikâye
duyulmaz ki ağladığın, aldırma
mushaf misali iki kapak arası, ömür...
ah ömrüm, sen öyle san.

çok sandal demir aldı limandan
birinin yükü kuru inkâr... zan
ve bir yalana düştü kürekler ki;
derya kan... bitti liman.

say şimdi;

bir kayık, iki kürek
iki can, biri insan
bir yazı, kötüyüm diyordu kendine
kaydetti sesini ki, gerçekten öyle!..
bir roman, on sayfa var toplasan
bir şiir, kötüyüm diyordu yine
dinledi sesinden ki, gerçekten öyle.

olmadı, ellerin yetmiyor bazen
denize, sandala ve küreklere...
"üç rüzgârda düşüyor insan"
sahi nerede o liman?


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Nisan 2018, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >