ot yüklü kağnımızı geçirirken
Aho'nun dik bayırıdan
vallahi dalgasında değildim işin
aklım-fikrim, var gücüm ve ellerim
iplerdeydi, yemin ederim

koluma yapışan
at sineğine sinirlenmiştim

tek elimle de tutarım dedim...
sağ elimle sol pazumdaki sineği hakladığımda,
mazıdan kalkmıştı üst kenarı

üç kere yuvarlandı araba, ot dağıldı
kolun biri, asıldı bir dalda kaldı
kopo vurdu bir taşa, kendini parçaladı
mazı bir yara düştü, dikine...
ve takılmadan bir yere,
seke-seke dereyi boyladı tekerler de

Maral, Ceyran, ben
ve tarifi yok -nasıl anlatsam bilmem-
o unutulmaz bakışınla sen
-ne denir ki- seyrettik işte her sahneyi
sessizce, dördümüz birden

bağırmadın, kızmadın...

aklıma her gelişinde,
orada, o yamaçta iki kaya canlanır gözümün önünde

[ göğsünün kovuğunda başım,
başımda elinin nasırı,
başımda gölgen,
başımda kekik kokulu terin ]

iki suskun kaya, iki kehribar
büyüğü sen,
küçüğü ben

...

aklıma her gelişinde derim ki;
16 yaşındaki kolum,
bir at sineğinin verdiği acıya
az daha dayanabilirdi,
evet, dayanırdık biraz daha

... affet baba.


Cüneyt Özyer
Babama Mektuplar
Temmuz 2014, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >