tuz başka sarar yarayı, buz başka...

kibirli, pespsaye bir şehvetle
tavandan gelecek sevgiliyi beklerken
(aklınca Simurg’un kanadından)
bir tüy düştü de tombul göbeğine...
dedi ki birden bire,
_o kim lan?

| kim yanar... kim kanar cilveli sözlere kim? benli bir dudak fotoğrafından düşüp kanattı gözlerini |

bu azmış rüzgârda
ne bir bulut kalır dorukta
ne sükuna erişir deniz,
yani tuz başka sarar yarayı, buz başka
_keşke kaçan balık olsa...

süzülüp kuru inkârlardan,
yeniden doğmak varken ah, yeniden, kendi külünden,
yalanın yası mı tutulur!..
ne büyük ihanettir ki çocuklar,
ifrit bir karganın kanadında
dala düşman, dağa düşman
_uçurulur, uçurulur

ıslak bir düşten düşünce gecelere
dilinin en dişi yerinde bir tutak buz...
günahı boynuna
"ah" kezban
yalayacağına kayaları, hırsından
tünese bir kumulun koynuna,
_kurur, kurtulur

yoksa, altı vakit te geçse
o mescit yakınından
kim böler namazını, kim bakar!..
_unutulur, unutulur

gerçek şu ki insan,
"umudu ve tükenişi" kendinde bulur.


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Ağustos 2015, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >