dört mevsimlik bi’ mesele galiba
duyduğum diyorum, ah
yalan da değil, doğru da... ama
_etme hızır_ düşersin...
tunç rengi bir uçurum kenarında
o kaydığın kayalar... gidiyorum.

sen kara öyküler yaz, iki bahar üstüne
cam değil iki gözüm,
can kesiği öyküler
delinsin ciğerimin biri, iyidir
ya da kanım aksın bir yerimden
bu bahar, öbür bahar, son bahar...
sen ölümsün _boş ver_
daha kaç bahar ölürse... ölsün

bu bölüm
gelecek yazdan olsa mesela...
mesela gün batımında
saçlarını dağıtan ılık meltemler olsa
sen adımı yazsan kumlara
deniz durmadan siliyorsa
_kim blir, kim bilecek
ölü şemsiyelerden başka!

bu bölüm de geçen kıştan mesela...
mesela içimzin yangınından kaçarken
üşümüşüz gülerek, nasılsa!..
öyle işte... öylesine uğramıştım
bi’ şiir yazmıştım sana, aynada
_ben işte_...
yani bildiğin yokluğum

_epeydir buradaydım hızır.


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Kasım 1998, Mebusevler

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >