dün epey sinirliydim, biliyorum
bugün körüm kendime biraz
yarın nerelere giderim bilmem,

her sokakta az daha eksilerek.


saki, rakı koy kadehime, yani az
her şey bitiyor çabucak, hiç
dibinde olmazsa, hiç kalsın biraz

sessizce azalmalı her şey.


azmışım zaten her şeyden
ruhum kaç kere ezilmiş,
o yaz yağmurları altında...

ki yalnızlığımca fark ettim.


geceler puslu olurdu bazen
beyaz tüllere sarınırdı yıldızlar
bir inilti çalınırdı kulağıma

"duyamadım" derdim... yalan.


neden yalan söylesin ki kiraz!..
sevmezdi kendi çiçeklerini filan da,
belki garip bulacaksınız ama

devrimler sessiz olmalı biraz.


sabahları ağlarmış pazartesiler
herkes ağlarmış biraz, ben de
sırf bu yüzden mi bilmem, ağladım

neden inanayım ki her sözüne!..


biliyoruz ki çimleri ezen fil oydu
evet ama yüzüne vurmayın,
basmayın kuyruğuna filan da

zaten biz kimdik ki o zaman!..

dün bir duvarda rastladım yüzüne
korktum, kusacak gibi oldum
hem kimsin sen, çekiştirme beni

acıyor ama unuturum nasılsa...


"bazen olur öyle" dedim içimden
"herkes alçaktır biraz"
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş

ben bunu yeni öğrendim.


"sus lan", diye bağırdım duyunca
ben bazen bağırırım biraz
hiç sevmedim karga çığlıklarını

kendimi bildim bileli.


ne alçakça olurdu yazmasam!
yazınca roman oldu ihanet
hem nereden bilecekti sol elim,

inkârdan kurumuş hikâyeleri...


plastiktendi fotoğraftaki yüzü sanki
yine eksilmişiz de, bırak boş kalsın saki
ben vazgeçtim affetmekten

artık kendinden eksilsin herkes.


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Kasım 2023, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >