bırak girsin kapıdan,
süpürsün göğsünü rüzgar, bırak
bilinmeyen ne kaldı ardında?
bir de eser ki, deli
yaprak dökülür saçlarından, utanarak

savruk bir ezgi çal,
çal ki... hayatı ağzına almasın

durdur şu suyu,
aldanıp gök mavisi durgunluğuna
masum dönüşlerle salınacağım derken
savrulur girdabında,
düşer, kaybolur gelin çiçekleri…

donuk bir ezgi çal,
çal ki... can, mavi dönüşlere kanmasın

al koynuna geceleri, sakla yağmuru
gök delinse... sicim, sağnak
sel şafak rengi aksa topuklarından
fecrin aydınlığında in'sana
bir tek damla kalmaz… şaşarsın

kara bir ezgi çal,
çal ki... tan, ağarırım sanmasın

elbet büyür çocuklar, büyüyecek
yüzleri umarsız, yüzleri gölge…
ahret yalan... hayat gerçek
et sarıp yanık yaraya, çocuk doyurmak
en zoru bu... elbet bu da geçecek.

yalan bir ezgi çal,
çal ki... hesap, kuru inkârlara kalmasın.


Cüneyt Özyer
İçime İnen Merdiven’den
Mart 1998, Mebusevler

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >