Sarıkamış’ta beyaz öldü Memetler
vurulup düşmeden,
kardelenler misali, başları eğik
kardelenler misali, gencecik.

bir dursa şu imansız uğultu
toprak bir yer olsa,
bir mola... bir dursalar
şöyle diyecekti;
ya kaskatı mor avuçlar içinden
ya kar dolmuş fanila ceplerinden,
çavuş eliyle
sılaya yollanacak ölü mektuplar

“buralar kar anne…
dağlar tipi, dağlar kar
buraların karına,
batmışız bele kadar

anne beyaz buralar...
dağlar dik, dağlar yaman
bu uğursuz beyazdan,
durana yoktur aman.

yok üşümüyorum...
üşümüyoruz da anne,
umudumuz yok,
umudumuz… hiç”

yıl 1914'tü...
aylardan Karakış...
Allahuekber Dağları'nda
ateş yoktu, toprak yoktu.
soğuktu, çok soğuktu
hiç susmadı o imansız uğultu
durmak yoktu

duranlar oluyordu
duranlar donuyordu

ilkin umutlar...
sonra tüfekler...
sonra tutan eller...
sonra yırtık potinler…
sonra çıplak ayaklar...
sonra yar kokulu fotoğraflar...

sırayla ölüyordu

ölüm beyaz, dağlar mezar, kefen kar
Memetler... ne çoktular!..
Memetler... buz oldular


Cüneyt Özyer
Hüzünkâr
Aralık 2013, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >