Bir Cumhuriyet kızıydı benim anam. Okuma yazmayı -bir hevesle- bizden öğrendi. Ölümünden iki ay öncesi felç nedeniyle sadece gözlerimizle konuşur olmuştuk. Son şiirlerini gözleriyle yazdı.

Yüzüme yazdı anam. Ah anam.

/

"Ben uyladım babayan ki
galem yanan, bildin mi oğul?
Galdım ama sor hala ki,
bir güleç yüz gördum mi oğul?

Gün demadım, ay demadım
bayram-seyran bekladım,
Senede bir saat torun görmaynan,
toydum mi oğul!

Sağ yanımda bir ağri var,
başında bir iş olmiya oğul!
Bogün yüzun göramadım,
eyvah vadem tolmiya oğul!

Bir Yusufçuk kuşi var,
gün tar vahıt yastuğuma koniyer
Zemheri bitti da Gücük var daha,
bahardan evel ölmiya oğul!"

Galişızi kapilarda,
boynum büküp beklamişım ay oğul
Güni-güna, ayi-aya eklamadan
yorulmişım ay oğul

Gurbet yoli uzağ idi,
yıli-yila eklardım koymazdi da,
Bu omrumun son demi,
yol da iki adım ikân… Zor oğul


Cüneyt Özyer
Annemin Mektupları'na
Ocak 2006, Çayyolu

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >